[ Pobierz całość w formacie PDF ]
znaczenia NSV leżała przede wszystkim w szeroko rozwiniętym aparacie
administracyjnym, technicznym i wykonawczym, co w porównaniu z innymi
organizacjami stwarzało warunki do objęcia akcją germanizacyjną
największej ilości dzieci.
Liczby dotyczące rozmiaru działalności tej instytucji w odniesieniu do
rasowo wartościowych" dzieci zrodzonych z kobiet deportowanych na roboty
przymusowe do Niemiec nie są znane nawet w przybliżeniu. Wiadomo, że już
na około dwa lata przed wybuchem wojny personel NSV pobierał naukę języka
polskiego i był przygotowany do zajęcia terenów polskich.
Sprawy związane z przysposobieniem dzieci należały do zakresu czynności
Urzędu Rzeszy do Spraw Adopcji (Reichsadoptionsstelle), placówki
samodzielnej, działającej w ramach organizacyjnych NSV. Charakterystyczne
dla działalności tej instytucji było prowadzenie tzw. czarnych list, na
których umieszczano nazwiska dzieci i rodziców, których pozbawiono prawa
do przysposobienia.
Urząd Rzeszy do Spraw Adopcji miał swoje oddziały również na terenach
12*
179
polskich, m. in. w Katowicach. Przed decyzją wyrażającą zgodę na
przysposobienie dziecka prowadził niezwykle szczegółowe dochodzenia.
Zmierzały one do eliminowania i niszczenia wszelkich przejawów polskości
na ziemiach zagrabionych przez III RzeszÄ™.
13. WAADZE ADMINISTRACYJNE
Jakkolwiek główną rolę w zbrodniach przeciwko ludności polskiej spełniała
organizacja SS z jej siecią różnorodnych instytucji oraz władze
policyjne, niemniej jednak udział organów administracji publicznej III
Rzeszy w tych zbrodniach był poważny i miał istotne znaczenie przy
wykonywaniu planów zmierzających do wyniszczenia narodu polskiego. Organa
te nie tylko spełniały rolę współsprawców i pomocników, ale występowały
też z własnymi inicjatywami.
W zbrodniach na dzieciach współdziałały przede wszystkim organa
administracyjne resortów spraw wewnętrznych, pracy i zdrowia, działając
za pośrednictwem swych jednostek terenowych: urzędów młodzieżowych
różnych szczebli, urzędów pracy i urzędów zdrowia.
Rolę administracji państwowej odzwierciedla m. in. w sposób znamienny
zarządzenie ministra spraw wewnętrznych Rzeszy z 3 grudnia 1942 roku,
który zasługę" w inicjatywie utworzenia 1 grudnia obozu w Aodzi dla
młodzieży polskiej (Pole7i-Jugendverwahrlager) przypisuje również sobie.
Pozbawił on wszelkiej ochrony prawnej dzieci polskie na tzw. ziemiach
włączonych do Rzeszy.
W zarządzeniu tym wskazywano na istnienie zagrożenia dla młodzieży
niemieckiej z powodu przeciążenia opiekuńczych zakładów wychowawczych.
Z braku osobnych instytucji młodzież obcej narodowości szczególnie
polskiej przekazywano na wychowanie do niemieckich zakładów.
Stworzono więc instrument polityczny, który miał na celu wyniszczenie
młodzieży polskiej, określanej jako zaniedbana i nie spełniająca
kryteriów rasowych". Zarzut zaniedbania" miał stwarzać pozory
legalizmu, w rzeczywistości bowiem policja kryminalna i policja
bezpieczeństwa starały się jak najgorliwiej uzasadniać wnioski o zesłanie
polskich dzieci w sposób tendencyjny. Nie przestrzegana była też dolna
granica wieku, ustalona na 8 lat, ofiarami tej polityki stawały się więc
kilkuletnie dzieci.
Dziesiątki tysięcy dzieci polskich wywożono na roboty przymusowe i
zatrudniano w zamkniętych zakładach pracy lub przedsiębiorstwach i
gospodarstwach indywidualnych. Werbowanie odbywało się różnymi metodami.
Najskuteczniejsza była łapanka" na ulicach lub w szkołach, organizowana
przez niemieckie urzędy pracy.
W procesie norymberskim przeciwko Alfriedowi Kruppowi udowodniono, że
jego koncern zatrudniał małoletnich w wieku od 11 do 17 lat, a w roku
1944 nawet dzieci 8-letnie.
180
Niemiecka służba zdrowia w III Rzeszy doszła pod wpływem doktryny
hitlerowskiej do całkowitej degradacji etycznej i moralnej. Zbrodnie
ludobójstwa popełniali wybitni lekarze, wyróżniający się wśród nich
naukowcy, którzy mieli pełną świadomość swych czynów ze względu na
szczególne kwalifikacje do moralnej i zawodowej oceny zbrodniczych
działań, szczególnie w wypadku przeprowadzania pseudomedycznych
eksperymentów na więzniach. Zawodowy obowiązek ochrony życia i walki o
nie zamieniali lekarze na krwawe rzemiosło uśmiercania, połączonego z
torturami i okrucieństwem. Cały swój wysiłek i wiedzę skierowali na
opracowywanie metody najsprawniejszego pozbawiania życia.
Nawet tam, gdzie można było bez osobistego ryzyka uchronić małoletnich od
wyniszczenia, nie wahano się z reguły stwierdzić urzędowo, że stan
zdrowia dziecka pozwala na umieszczenie go w obozie. Miało to miejsce na
ziemiach wcielonych do Rzeszy", gdzie odnośny formularz o zesłaniu
dziecka do obozu wymagał formalnego potwierdzenia lekarskiego w
przewidzianej na to rubryce.
Wyrok, jaki zapadł przeciwko przedstawicielom niemieckiej służby zdrowia
w III Rzeszy przed I Amerykańskim Trybunałem Wojskowym w Norymberdze w
dniu 19 sierpnia 1947 roku, tak silnie wstrząsnął światem lekarskim, że
Zwiatowa Organizacja Lekarska zmodyfikowała treść przysięgi lekarskiej,
wprowadzając do niej ustęp o równości rasy, religii, narodowości i
przynależności partyjnej.
14. WAADZE SDOWE w I!! RZESZY
W toczącym się w roku 1947 przed Amerykańskim Trybunałem Wojskowym
procesie przeciwko jak go nazwano wymiarowi sprawiedliwości"
ujawniono nie spotykaną w dziejach narodów cywilizowanych całkowitą
degradację prawa w hitlerowskiej Rzeszy. Wśród 14 oskarżonych znajdowali
się podsekretarze stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości (byli ministrowie
zmarli przed wniesieniem aktu oskarżenia), wysocy urzędnicy tego resortu,
[ Pobierz całość w formacie PDF ]