[ Pobierz całość w formacie PDF ]
sum non utique promiseris.
14 " 2
Utique animus ab omnibus externis in se revocandus est: sibi confidat, se gaudeat, sua su-
spiciat, recedat quantum potest ab alienis et se sibi applicet, damna non sentiat, etiam adversa
benigne interpretetur.
61
15 " 1
Cum cogitaveris, quam sit rara simplicitas et quam ignota innocentia et vix umquam, nisi
cum expedit, fides, et occurrit tot scelerum felicium turba et libidinis lucra damnaque pariter
invisa et ambitio usque eo iam se suis non continens terminis, ut per turpitudinem splendeat:
agitur animus in noctem et velut eversis virtutibus, quas nec sperare licet nec habere prodest,
tenebrae oboriuntur.
15 " 2 3
Humanius est deridere vitam quam deplorare. Adice quod de humano quoque genere me-
lius meretur qui ridet illud quam qui luget: ille ei spei bonae aliquid relinquit, hic autem stulte
deflet quae corrigi posse desperat; et universa contemplanti maioris animi est qui risum non
tenet quam qui lacrimas, quando lenissimum affectum animi movet et nihil magnum, nihil
severum, ne miserum quidem ex tanto paratu putat.
15 " 5 6
...Satius est publicos mores et humana vitia placide accipere nec in risum nec in lacrimas
excidentem; nam alienis malis torqueri aeterna miseria est, alienis delectari malis voluptas
inhumana, sicut illa inutilis humanitas flere, quia aliquis filium efferat, et frontem suam finge-
re. In suis quoque malis ita gerere se oportet, ut dolori tantum des, quantum natura poscit, non
quantum consuetudo...
17 " 1
Torquet enim assidua observatio sui et deprendi aliter ac solet metuit. Nec umquam cura
solvimur, ubi totiens nos aestimari putamus quotiens aspici; nam et multa incidunt, quae
invitos denudent, et, ut bene cedat tanta sui diligentia, non tamen iucunda vita aut secura est
semper sub persona viventium.
17 " 2 3
Sed nec virtuti periculum est, ne admota oculis revilescat, et satius est simplicitate contem-
ni quam perpetua simulatione torqueri. Modum tamen rei adhibeamus: multum interest, sim-
pliciter vivas an neglegenter. Multum et in se recedendum est; conversatio enim dissimilium
bene composita disturbat et renovat affectus et quidquid imbecillum in animo nec percuratum
est exulcerat. Miscenda tamen ista et alternanda sunt, solitudo et frequentia: illa nobis faciet
hominum desiderium, haec nostri, et erit altera alterius remedium; odium turbae sanabit soli-
tudo, taedium solitudinis turba.
17 " 10 11
Non potest grande aliquid et super ceteros loqui nisi mota mens. Cum vulgaria et solita
contempsit instinctuque sacro surrexit excelsior, tunc demum aliquid cecinit grandius ore
mortali. Non potest sublime quidquam et in arduo positum contingere, quam diu apud se est:
desciscat oportet a solito et efferatur et mordeat frenos et rectorem rapiat suum eoque ferat,
quo per se timuisset escendere.
62
O spokoju ducha
1 " 11
Kiedy coś wzburzy moją duszę nienawykłą do wstrząsów, kiedy dotknie mnie albo jakaś
niegodziwość, jak bywa często w życiu każdego człowieka, albo spotka mnie jakieś niewiel-
kie niepowodzenie, albo inne kłopoty małej wagi, wymagające jednak wiele czasu, chronię
się w swojej przystani spokoju, i podobnie jak utrudzone zwierzęta, spiesznym krokiem podą-
żam do domu. Postanawiam zamknąć swe życie wśród własnych ścian: niech mi nikt nie
kradnie ani jednego dnia, gdyż nie powetuje mi niczym tak wielkiej straty. Niech moja dusza
zajmie się tylko sobą, niech troszczy się tylko o siebie, niech nie czyni niczego, co nie należy
do niej, niczego na poklask. Ukochajmy więc spokój, z dala od trosk prywatnych i publicz-
nych .
1 " 16
Myślę, że wielu ludzi osiągnęłoby mądrość, gdyby nie sądzili, że już ją osiągnęli, gdyby
nie ukrywali pewnych cech swego charakteru, a innych nie pomijali, przymykajÄ…c oczy. Nie
ma bowiem podstawy, abyś sądził, że bardziej zgubne jest dla nas cudze pochlebstwo niż na-
sze własne. Któż ma odwagę powiedzieć prawdę samemu sobie? Kto, otoczony tłumem wiel-
bicieli i adoratorów, najbardziej ze wszystkich nie schlebia jednak sam sobie?
2 " 15
...Powinniśmy być świadomi, że powodem naszych kłopotów nie jest miejsce naszego po-
bytu, lecz my sami: jesteśmy bowiem zbyt słabi, aby cokolwiek ścierpieć, nie umiemy przez
dłuższy czas znieść ani trudu, ani rozkoszy, ani siebie samych, ani w ogóle żadnej rzeczy.
3 " 6 7
Nawet najbardziej zapoznana cnota nie może się nigdy całkowicie utaić, ale daje znak o
sobie: każdy, kto będzie na to zasługiwał, wytropi ją po jej śladach. Lecz jeśli wyrzekniemy
się wszelkiego współżycia z ludzmi, jeśli odizolujemy się od całej ludzkości i będziemy żyli
pochłonięci wyłącznie sobą, temu naszemu osamotnieniu, w którym nie ma miejsca na jakie-
kolwiek dążenia, towarzyszył będzie brak wszelkich motywów działania...
3 " 8
Często starzec pochylony wiekiem nie ma innego dowodu na to, że żył tak długo, jak tylko
[ Pobierz całość w formacie PDF ]