[ Pobierz całość w formacie PDF ]
brytyjskich czy holenderskich. Nic też dziwnego, iż z imieniem Kempeitai związano cały ogrom zbrodni
wojennych ludobójstwa, popełnionych w latach 1941-1945 na niezmierzonych! przestrzeniach
dalekowschodniego teatru działań wojennych.
Gdy zaś rozpętana przez militaryzm japoński w grudniu 1941 r. wielka wojna na Oceanie Spokojnym
pokazała; Nipponowi swe drugie oblicze - twarz klęski, i gdy sami Japończycy zaczęli odczuwać
tragiczne skutki wojny, Kempeitai stała się głównym instrumentem utrzymania w kraju nastrojów
posłuszeństwa i bezwzględnego poddania się interesom prowadzonej wojny.
Innymi słowy, Kempeitai w wielu aspektach swej działalności przypominała - znane nam, Polakom,
tak dobrze z lat II wojny światowej i okupacji hitlerowskiej - niemieckie gestapo, choć o żadnej
dosłowności nie może być tu oczywiście mowy.
W ślepym zaułku
Tymczasem Związek Radziecki wierny swym obietnicom - złożonym rządom mocarstw
sprzymierzonych na konferencjach w Teheranie, Jałcie i Poczdamie - przyjścia im z pomocą w wojnie
przeciwko Japonii w 6 miesięcy po zakończeniu działań wojennych w Europie, przygotowywał się już do
ich zrealizowania. Przygotowania te i odpowiadającą im koncentrację sił i środków rozpoczęto jeszcze w
czasie zmagań wojennych z Niemcami, zaraz po rozgromieniu wojsk hitlerowskich w Prusach
Wschodnich przez wojska 3 Frontu Białoruskiego. Dowódca tego Frontu, marszałek Aleksander
Wasilewski, został dowódcą wojsk radzieckich na Dalekim Wschodzie.
Szefem jego sztabu został generał S. Iwanow, a członkami Rady Wojennej generał I. Szyszkin.
Zadania postawione przed tym dowództwem były pozornie nie do wykonania. W okresie bowiem
zaledwie 3 miesięcy (od maja do lipca 1945 r.) miano przerzucić na Daleki Wschód, głównie z obszarów
Karelii, Prus Wschodnich i Czechosłowacji, blisko 1,5 mln ludzi, 26 000 dział i mozdzierzy, 5500
czołgów i samobieżnych dział pancernych oraz 4000 samolotów, nie mówiąc już o olbrzymiej masie
różnego rodzaju sprzętu i zaopatrzenia wojskowego i to na odległość od 9 do 11 000 km, a co więcej,
jednym szlakiem Transsyberyjskiej Linii Kolejowej za pomocą 136 000 wagonów.
W ciągu tych 3 miesięcy marszałek Wasilewski i jego sztabowcy musieli opracować również plan
wielkiej i błyskawicznej operacji ofensywnej przeciwko japońskiej armii kwantuńskiej. Mimo
dysponowania najlepszą, doświadczoną kadrą dowódców, marszałek Wasilewski miał pełne ręce roboty.
On i jego sztabowcy pracowali po 16-18 godzin na dobę. W wyniku tej gigantycznej pracy i równie
gigantycznego przegrupowania sił i środków na dalekowschodnich rubieżach Związku Radzieckiego
utworzone zostało wielkie zgrupowanie wojsk Armii Radzieckiej gotowe do wykonania postawionych
przed nimi zadań.
W rejonie Władywostoku i nad rzeką Ussuri zajęły pozycje wyjściowe wojska 1 Frontu
Dalekowschodniego marszałka Kiriłła Mierieckowa, w którego składzie znalazły się, 1, 5, 25 i 35 armie
ogólnowojskowe, 9 armia lotnicza, Czugujewska Grupa Operacyjna oraz 10 korpus zmechanizowany. Na
północy, w rejonie wybrzeża, na odcinku od miejscowości Sowiecka Gawań aż po Nikołajewsk zajęły
stanowiska bojowe wojska 2 Frontu Dalekowschodniego generała Maksima Purkajewa, złożone z: 2, 15 i
16 armii ogólnowojskowych, 10 armii lotniczej, 5 korpusu piechoty oraz oddziałów Kamczackiego
Rejonu Obronnego. We wschodniej części Mongolskiej Republiki Ludowej skoncentrowano wojska
Frontu Zabajkalskiego marszałka Rodiona Malinowskiego. W jego skład wchodziły: 17, 36, 39 i 53 armie
ogólnowojskowe, 6 armia pancerna, 12 armia lotnicza oraz radziecko-mongolska grupa konno-
zmechanizowana generała Issy Plijewa (jego zastępcą był generał mongolski Dżamjagijn Ihagwasuren a
dowództwo polityczne sprawował generał Jumdżagijn Cedenbał). Grupa ta miała w swym składzie:
jednostki radzieckie - 43 brygadÄ™ pancernÄ…, 25 brygadÄ™ zmechanizowanÄ…, 27 brygadÄ™ zmotoryzowanÄ…, 59
dywizję kawalerii, 35 brygadę artylerii przeciwpancernej, 30 pułk motocyklistów, 1919 i 1917 pułki
artylerii przeciwlotniczej, 350 pułk lotnictwa myśliwskiego, 60 pułk artylerii rakietowej, batalion
inżynieryjno-saperski oraz mongolskie - 5, 6 i 7 dywizje kawalerii, 7 brygadę pancerną, 3 pułk czołgów, 3
pułk artylerii, dywizję lotniczą i pułk łączności.
Ogółem wojska radzieckie na Dalekim Wschodzie miały w swym składzie 80 dywizji, w tym 6 dywizji
kawalerii, 2 dywizje pancerne, 4 korpusy pancerne i zmechanizowane. Skoncentrowano tu 1 557 728
żołnierzy i oficerów, 26 137 dział i mozdzierzy, 5556 czołgów i samobieżnych dział pancernych i 3446
samolotów bojowych. Siły te wspierała radziecka marynarka wojenna mająca w swym składzie 3
krążowniki, 18 niszczycieli, 19 dozorowców, 89 okrętów podwodnych, 52 trałowce, 49 ścigaczy, 204
kutry torpedowe i 1547 samolotów. Istotną rolę w operacji odegrać miała również Amurska Flotylla
Wojenna złożona z 8 monitorów, 11 kanonierek, 52 kutrów opancerzonych i 12 trałowców.
Plan dalekowschodniej operacji zaczepnej, opracowany przez sztabowców marszałka Wasilewskiego,
przewidywał wyprowadzenie głównych uderzeń na skrzydła armii kwantuńskiej przez wojska Frontu
Zabajkalskiego od zachodu i przez wojska 1 Frontu Dalekowschodniego od wschodu. Uderzenie
pomocnicze od północy zadać miał 2 Front Dalekowschodni. Radziecka Kwatera Główna Naczelnego
Dowództwa świadoma była gigantycznych rozmiarów przygotowywanej operacji. Objąć miała ona obszar
ponad 1,5 mln km2 (sama Mandżuria - 1320 km2), przy czym długość granicy państwowej ZSRR i MRL
[ Pobierz całość w formacie PDF ]