[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Jeśli naszemu gościowi zdarzy się w czasie jedzenia popełnić jakieś
wykroczenie (np. będzie jadł bigos nożem i widelcem) to obowiązkiem
gospodyni jest również użycie obu sztućców.
W przypadku, kiedy nam zwracają uwagę, a jest ona słuszna wypada za nią
podziękować, a jeśli jest złośliwa - przepuścić mimo uszu.
Również na nieoczekiwane gafy otoczenia dobrze wychowana pani nie zwraca
najmniejszej uwagi, ani ich nie komentuje w pózniejszym terminie.
Jest także w złym tonie cieszenie się, kiedy w towarzystwie ktoś popełni
jakąś niezręczność, nawet jeśli tej osoby nie darzymy sympatią.
Widelec
Samym widelcem jadamy następujące potrawy:
- makaron,
- ryby,
- omlety,
- bigos,
- jarzyny,
- móżdżek,
- kluski,
- kotlety mielone,
- kotlety z jarzyn,
- pierogi,
- knedle,
- krokiety,
- naleśniki,
- galaretki,
- jajecznicę, a także wszelkie dania bezmięsne.
Czasami może się zdarzyć, że w restauracji podadzą nam do naleśników lub
pierogów nóż. Używanie do tych potraw noża nie będzie zbyt eleganckie, ale
zmieści się w przyjętych normach.
Czy do ryb podaje się prócz widelca specjalne noże?
Tak! Nóż taki ma specjalny kształt, ma tępe ostrze i służy jedynie do
przytrzymywania ryby, kiedy obieramy ją z ości. W takim przypadku widelec
trzymamy w lewej a nóż w prawej dłoni.
Jeśli nie mamy specjalnych sztućców do ryb, czy wystarczy podać jeden
widelec?
Do ryb przy braku specjalnego noża trzeba przeznaczyć dwa widelce i
położyć je po obu stronach talerza.
Odrobina historii
Czasami wydaje nam się, że widelec towarzyszy człowiekowi
od
niepamiętnych czasów, że zawsze był kontrapunktem dla noża, a towarzyszem
dla łyżki. Nic bardziej mylnego. Historia widelca jest w dziejach ludzkości
bardzo krótka. Dopiero w drugiej połowie szesnastego wieku znajdujemy
pierwsze wiadomości o narzędziu podobnym do diabelskich wideł, które miało
zastąpić przy niektórych potrawach tak nóż, jak i łyżkę.
Znawcy przedmiotu twierdzą, że Henryk Walezy zetknął się z tym dziwnym
przyrządem w Polsce i po wyjezdzie z kraju rozpowszechnił używanie widelca
we Francji.
Ale wbrew przypuszczeniom, widelec nie od razu zyskał sobie prawo
obywatelstwa. Jeszcze przez wiele dziesiątków lat widelec zastępowały
palce. Dopiero druga połowa dziewiętnastego wieku ukształtowała dzisiejsze
zwyczaje, wyznaczając widelcowi dokładne przeznaczenie, aktualne do dziś.
Wina
Do ryby nie należy podawać czerwonego wina. Wprawdzie ryba na talerzu nie
przewróci się od tej gafy, ale możemy zostać zaszeregowani do ludzi nie
znających się na prawach rządzących stołem.
Szczególnie abstynentkom, dla których wino od wina się nie różni, polecam
wszędzie cytowany wierszyk podpowiadający, które wino do czego należy podać
i które do czego pić:
"Ryby, drób i cielęcina - lubią tylko białe wina,@ Zaś pod woły, sarny,
wieprze - jest czerwone wino lepsze,@ Frukty, deser i Å‚akotki - lubiÄ… tylko
wina słodkie.@ A szampana - wie i kiep - można podać po i przed!"
Wina białe wytrawne i półwytrawne podajemy do przekąsek zimnych, wina
białe półwytrawne albo półsłodkie do ryb, białego mięsa i białego drobiu,
wina czerwone wytrawne - do mięsa pieczonego, dziczyzny, podrobów, białe
wino wytrawne - do serów, wina deserowe, słodkie i półsłodkie - do czarnej
kawy, ciasta oraz deserów, szampan, likier - również do kawy.
Zupy nie znoszą wina i żadnych alkoholi, więc nie podaje się przy nich
nic do picia. Nie wolno podawać wina słodkiego przed wytrawnym jak również
wina czerwonego przed białym, a pomiędzy białym a czerwonym żadnego wina
słodkiego. Również szampana nie podajemy między tymi dwoma winami lecz
jedynie przed lub po.
I na końcu uwaga: nie ma obowiązku picia wina przy jedzeniu potraw. Jeśli
pani sobie życzy, to może wszystko popijać wodą mineralną.
Zaproszenie
Zaprosić na okazjonalną herbatkę lub kawę urządzaną prywatnie możemy
telefonicznie lub bezpośrednio przy okazji spotkania.
Nie musimy wtedy zaznaczać dokładnej godziny. Wystarczy, że powiemy
naszemu przyszłemu gościowi, żeby zjawił się po południu.
Natomiast wszelkie zaproszenia na uroczystości oficjalne wymagają
uczynienia tego na piśmie (odręczny list) lub na specjalnym druku.
Każde zaproszenie powinno posiadać następujące informacje:
- kto zaprasza,
- z jakiej okazji,
- forma przyjęcia,
- miejsce spotkania,
- termin (data),
- ubiór,
- ewentualna prośba o potwierdzenie przybycia.
Drukując zaproszenie należy pamiętać o zwrotach grzecznościowych, jak:
"Mają zaszczyt prosić" "Będzie nam niezmiernie miło gościć" itp. Na lampki
wina i coktajle podaje się w zaproszeniach godziny w których odbywać się
będzie spotkanie. Natomiast na przyjęciach bufetowych i obiadach
oficjalnych konieczne jest umieszczenie dokładnej godziny rozpoczęcia
przyjęcia.
Bywa, że na zaproszeniu umieszczane są literki R.S.V.P. (czyli proszę o
odpowiedz - po francusku: respondez s'il vous plait), a również "pro
memoria") dla pamięci. Pod literkami R.S.V.P. podaje się numer telefonu,
pod którym należy zgłosić potwierdzenie lub niemożność przybycia. Jeśli
zapraszający przed wysłaniem zaproszenia otrzymał potwierdzenie przybycia
gościa, to na zaproszeniach wykreśla te literki, a pozostawia jedynie P.M.
(Pro memoria).
Zaproszenia na przyjęcia oficjalne są zazwyczaj dla dwóch osób. Jeśli są
na nich podane stroje, to dotyczą jedynie stroju mężczyzny. Kobieta musi
się zorientować, co ma na siebie włożyć aby jej kreacja pasowała do ubrania
pana. Obowiązujący ubiór wymienia się najczęściej w języku angielskim.
Jeśli na zaproszeniu widnieje określenie: "black tie" - znaczy to, że
mężczyzna ma obowiązek przybyć w smokingu, a pani w sukience wieczorowej.
Jeśli natomiast napisano "white tie" - to pan przychodzi we fraku, a pani w
[ Pobierz całość w formacie PDF ]